Настоящее время | ||
ед. ч. | мн. ч. | |
---|---|---|
1 лицо | мурлы́чу, мурлы́каю | мурлы́чем, мурлы́каем |
2 лицо | мурлы́чешь, мурлы́каешь | мурлы́чете, мурлы́каете |
3 лицо | мурлы́чет, мурлы́кает | мурлы́чут, мурлы́кают |
Прошедшее время | |||
ед. ч. | мн. ч. | ||
---|---|---|---|
м | ж | с | |
мурлы́кал | мурлы́кала | мурлы́кало | мурлы́кали |
Повелительное наклонение | |
ед. ч. | мн. ч. |
---|---|
мурлы́чь, мурлы́кай | мурлы́чьте, мурлы́кайте |
Сослагательное наклонение | |||
ед. ч. | мн. ч. | ||
---|---|---|---|
м | ж | с | |
мурлы́кал бы | мурлы́кала бы | мурлы́кало бы | мурлы́кали бы |
Причастие настоящего времени | |||||
ПАДЕЖ | ед. ч. | мн. ч. | |||
---|---|---|---|---|---|
м | ж | с | |||
И. | мурлы́чущий, мурлы́кающий | мурлы́чущая, мурлы́кающая | мурлы́чущее, мурлы́кающее | мурлы́чущие, мурлы́кающие | |
Р. | мурлы́чущего, мурлы́кающего | мурлы́чущей, мурлы́кающей | мурлы́чущего, мурлы́кающего | мурлы́чущих, мурлы́кающих | |
Д. | мурлы́чущему, мурлы́кающему | мурлы́чущей, мурлы́кающей | мурлы́чущему, мурлы́кающему | мурлы́чущим, мурлы́кающим | |
В. | неод. | мурлы́чущий, мурлы́кающий | мурлы́чущую, мурлы́кающую | мурлы́чущее, мурлы́кающее | мурлы́чущие, мурлы́кающие |
одуш. | мурлы́чущего, мурлы́кающего | мурлы́чущую, мурлы́кающую | мурлы́чущее, мурлы́кающее | мурлы́чущих, мурлы́кающих | |
Т. | мурлы́чущим, мурлы́кающим | мурлы́чущей, мурлы́чущею, мурлы́кающей, мурлы́кающею | мурлы́чущим, мурлы́кающим | мурлы́чущими, мурлы́кающими | |
П. | мурлы́чущем, мурлы́кающем | мурлы́чущей, мурлы́кающей | мурлы́чущем, мурлы́кающем | мурлы́чущих, мурлы́кающих |
Причастие прошедшего времени | |||||
ПАДЕЖ | ед. ч. | мн. ч. | |||
---|---|---|---|---|---|
м | ж | с | И. | мурлы́кавший | мурлы́кавшая | мурлы́кавшее | мурлы́кавшие |
Р. | мурлы́кавшего | мурлы́кавшей | мурлы́кавшего | мурлы́кавших | |
Д. | мурлы́кавшему | мурлы́кавшей | мурлы́кавшему | мурлы́кавшим | |
В. | неод. | мурлы́кавший | мурлы́кавшую | мурлы́кавшее | мурлы́кавшие |
одуш. | мурлы́кавшего | мурлы́кавшую | мурлы́кавшее | мурлы́кавших | |
Т. | мурлы́кавшим | мурлы́кавшей, мурлы́кавшею | мурлы́кавшим | мурлы́кавшими | |
П. | мурлы́кавшем | мурлы́кавшей | мурлы́кавшем | мурлы́кавших |
Деепричастие | |
наст. вр. | прош. вр. |
---|---|
мурлы́ча, мурлы́кая | мурлы́кавши, мурлы́кав |
мурлыкать, мурлычу, мурлычешь и (разг.) мурлыкаю, мурлыкаешь, несовер.
1. О кошках: Тихо урчать.
2. перен. (обычно в сочетании со словами: "себе под нос"). Тихо, еле слышно напевать (разг. шутл.). «Утешно в окошки глядеть и песни мурлыкать.» П.Гнедич. «Мишка всю дорогу мурлыкал песни.» Шолохов.